Te pejzaże nie są czystą dokumentacją – to emocjonalne zapisy chwil i miejsc, interpretacje światła, temperatury, ruchu i ciszy. Są też poszukiwaniem równowagi między tym, co dzikie i udomowione, naturalne i przekształcone.

Leśne pejzaże to kontemplacja spokoju, rytmu drzew, światłocienia i głębi, jaką tworzy warstwowa struktura runa, podszytu i koron. Są zapisem uważnego patrzenia – próbą uchwycenia atmosfery i pamięci miejsca. Las w tych obrazach nie jest jedynie tłem – to pełnoprawny bohater, żyjący własnym życiem, pulsujący światłem i ruchem.

Obrazy przedstawiające górskie stoki narciarskie przyglądają się krajobrazowi przekształconemu przez człowieka. Ślady nart, wyciągi, przecinki – wchodzą w dialog z majestatem gór. Pojawia się tu refleksja nad obecnością człowieka w przyrodzie, nad jego ingerencją, ale i kruchością wobec siły natury.